Okulumuz ve konferans salonumuzun bu seferki konuğu Ahmet Ümit oldu.
Tam da tahmin edildiği ve beklendiği gibi çok renkli dakikalardı.
Üstelik de izlemeyenlerin ‘’Tüh kaçırmışık’’ diye hayıflanacağı türden bir söyleşiydi.
Söyleşisini gerek edebiyat ve roman konularındaki saptamalarıyla gerekse entellektüel örneklemelerle bilgilendirmeler yaparak süsledi. Bu bir yazarın entellektüel birikiminin ne denli güçlü olduğunun, onu izleyen ve okuyan kişilere göstermesi ve o birikimle haklı olarak övünmesi şeklinde algılayabiliriz. Daha sonra konuyu neden ‘’Polisiye Roman’’ yazmaya başladığına getirdi. Gerekçelerini dünyaca ünlü polisiye yazarlarından örnekler vererek açıkladı. Dinleyenleri kendine imrendirmesi ‘’Evet ben de roman yazmalıyım’’ boyutuna taşıması bir yazarın sürükleyicilik etkisinin en güzel belirtisiydi. Bizler; Yazmaya karar verdiği konu hakkında önce romanın geçeceği yerde bir süre yaşama, o yöreyi benimseme ve tanıma arzusunu Ahmet Ümit’in yaptığı işe saygısı olarak algıladık. Bir romancı olarak ‘’İdeal kitap yoktur, sizin sevdiğiniz kitap vardır’’ saptaması ise, romancı alçak gönüllülüğünün güzel bir örneğiydi. Bir zamanlar solcu olmasına rağmen uzun zamandır kendini hiç bir siyasi parti ve akıma yakın görmediğini böylelikle kendini rahatlıkla ‘’bağımsız bir romance ve aydın’’ olarak tanımlayabileceğini de özellikle belirtti ve ‘’Başkasının sözünü söyleyeceğine kendi sözünü söyle!..’’ diyerek cümlesini bağladı. Konuşmasında, çok fazla okuduğunu ama asla bir yazar olmayı düşünmediğini dile getiren Ahmet Ümit’ten ilk kitabının şiir kitabı olduğunu, polisiye romanlara yönelmesinin ise daha sonraları olduğunu öğrendik. Bu onun hakkında bilmediğimiz bir yönünü öğrenmemiz açısından önemliydi. Söyleşi sonunda Nükhet hocamız kendisine günün anısı olarak bir plaket takdim ederek hepimiz adına kutladı. Daha sonra hayranlarının kitaplarını imzalayan Ahmet Ümit bol bol anı fotoğrafı çektirerek bizlere veda etti.
Kalemine sağlık Ahmet Ümit…
Bu içerik 29/07/2016 tarihinde güncellenmiştir.